Budowa szpitala rozpoczęła się w roku 1979 / fot. Główna Biblioteka Lekarska
Na początku lat siedemdziesiątych bełchatowskie zagłębie węglowo-energetyczne było dopiero w powijakach. Nikt wówczas nie przypuszczał, że w niedalekiej przyszłości powstanie tu największy wówczas szpital w Polsce. Decyzja o powstaniu kopalni i elektrowni z pewnością dyskusję na ten temat ułatwiła. Jak to się jednak stało, że w lecznicy – przewidzianej na 610 łóżek – w ostatecznym założeniu miało ich być nawet 950?
Wpływ na to miały z pewnością przewidywania, że w połowie lat osiemdziesiątych w obydwu zakładach kombinatu zatrudnionych będzie około 30 tys. osób. Zo za tym idzie – liczba mieszkańców Bełchatowa może przekroczyć 50 tys. Argument ten sam w sobie był jednak niewystarczający. W grę bowiem wchodziła rywalizacja między partyjnymi działaczami w naszym mieście oraz pobliskim Piotrkowie Trybunalskim.
Bełchatów będzie mieć swój szpital
Jednak w 1977 roku oficjalnie ogłoszono, że Bełchatów będzie mieć swoją lecznicę. Bez wątpienia znaczenie miała także współpraca, jaką bełchatowska kopalnia nawiązała z łódzką Akademią Medyczną już na początku lat siedemdziesiątych. Na jednym z nieoficjalnych spotkań zapadła ponoć decyzja, że w Bełchatowie miałaby powstać ogromna placówka medyczna. Chodzi o Szpital Zapasowy Układu Warszawskiego, w którym na wypadek konfliktu zbrojnego leczeni mieli być żołnierze wszystkich państw układu. Fakt, że placówka miała być medycznym zapleczem wojskowym, pociągnął za sobą pewne wymagania, jakie postawiono przed architektami. Chodzi między innymi o osobne i niezależne podłączenia do sieci wodociągowej i ciepłowniczej.
Dodatkowym utrudnieniem było znalezienie odpowiedniej firmy budowlanej, która podjęłaby się tak dużego przedsięwzięcia. Poza tym wszystkie roboty miały przebiegać tak, jak należy (co w czasach „słusznie minionych” graniczyło niemal z cudem). Udało się dopiero po zagwarantowaniu wykonawcy lukratywnego kontraktu w Iraku.
Sama budowa ruszyła w 1979 roku. Co ciekawe, do planowanych 950 łóżek, dołożono także opcję zapewnienia możliwości leczenia kolejnych 350 pacjentów – oczywiście w razie potrzeby. Żeby mieć lepsze wyobrażenie, jak ogromna to skala, przypomnijmy, że w łódzkim szpitalu Kopernika jednocześnie hospitalizowanych mogło być „zaledwie” 700 osób.
Plan był prosty. Za pięć lat szpital przyjmie pierwszego pacjenta, jednak ze względu na trudną sytuację gospodarczą w pierwszej połowie lat osiemdziesiątych, terminu nie udało się dotrzymać. Całkowite ukończenie części budynku przeznaczonego na poradnie pozwoliło w lipcu 1984 r. uruchomić Przychodnię Przyszpitalną. Znalazły się w niej poradnie specjalistyczne, które bardzo szybko rozpoczęły pracę. Uruchomiono również całodobowe dyżury ambulatorium chirurgicznego dla rejonu ZOZ Bełchatów. Dyrektorem naczelnym szpitala został wówczas Dr. Józef Zochniak.Rok 1985 i 1986 to czas intensywnego kompletowania i wyposażania Szpitala w sprzęt.
Ostatecznie pierwsze oddziały rozpoczęły pracę 9 października 1986 r. Mowa o oddziałach neurologicznym, dermatologicznym, chirurgii ogólnej, anestezjologii i intensywnej opieki medycznej. Do tego doszedł oczywiście także Blok operacyjnym.
Bełchatowski szpital dziś
Dziś, po 25 latach, w Szpitalu wojewódzkim im. Jana Pawła II, działa 26 oddziałów szpitalnych. Ponadto zakład opiekuńczo-leczniczy, a także37 poradni specjalistycznych. Wspomniane poradnie od 2000 roku zostały włączone w strukturę organizacyjną oddziałów szpitalnych o tym samym profilu. Dzięki temu bełchatowianie mają zapewnioną opiekę stacjonarną z pełnym zapleczem diagnostycznym.
Źródła:
szpital-belchatow.pl
Analiza działalności Szpitala Wojewódzkiego im. Jana Pawła II w Bełchatowie za lata 2003-2005, praca zbiorowa pod red. E. Zaleskiej
Kronika szpitala Wojewódzkiego im. Jana Pawła II w Bełchatowie
